اطلاعات حقوقی

امتناع از حضانت و سلب حق حضانت

اگر کسی که حضانت طفل با اوست ، از برعهده گرفتن آن یا انجام وظایف مربوط به آن خودداری نماید چه اتفاقی می افتد؟ آیا میتوان حضانت را از او سلب کرد؟ برای دستیابی به پاسخ این سوالات مقاله ای در این زمینه مطرح شده است آن را مطالعه کنید.

-امتناع از حضانت امکان پذیر است؟

اگر کسی که حضانت طفل با اوست، از بر عهده گرفتن آن یا انجام و ظایف مربوطه به آن خودداری نماید ، دادگاه او را نسبت به آن الزام می کند. به موجب ماده ۱۱۷۲ قانون مدنی ، در چنین شرایطی، پدر یا مادری که حضانت بر عهده ی وی نیست، یا قیم یا یکی از خویشاوندان و یا دادستان می توانند از دادگاه تقاضا کند که مسئول حضانت را وادار به انجام آن نماید. چنانچه این الزام ممکن یا موثر نباشد، دادگاه حضانت را به خرج پدر و در صورت فوت او، به خرج مادر به فرد دیگری می سپارد.

البته به این موضوع هم توجه کنید که قانونگذار به همین راحتی ها از کنار عدم انجام حضانت نمی گذرد ، بلکه در ماده ۴۰ قانون حمایت خانواده ، برای کسی که از اجرای حکم دادگاه مبنی بر حضانت خودداری می کند یا مانع اجرای آن می شود و یا از استرداد و بازگرداندن کودک امتناع می ورزد، تا زمان اجرای حکم مجازات حبس در نظر گرفته است. پس اگر دادگاه حضانت را به پدر یا مادر داد و او علی رغم داشتن توانایی برای انجام آن و بدون اینکه عذر و بهانه موجهی داشته باشد، صرفا بخاطر لجبازی با طرف مقابل از به عهده گرفتن حضانت خودداری کند، ضمانت اجرای ماده ۴۰ در موردش اجرا خواهد شد. اما در صورتی که مسئول حضانت مشکلات و یا دلایلی برای خودداری  از حضانت داشته باشد که دادگاه آنها راموجه بداند و فرد شایسته دیگری هم برای برعهده گرفتن حضانت بیابد، حکم ماده ۱۱۷۲ قانون مدنی را اجرا کرده و دیگر چنین شخصی را حبس نمی کند. ماده ۴۱ قانون حمایت خانواده نیز به مانند ماده ۱۱۷۲ قانون مدنی ، عدم انجام تکلیف مربوط به حضانت را موجب گرفتن تصمیم مقتضی توسط دادگاه، از قبیل واگذاری امر حضانت به شخص دیگر و یا تعیین ناظر می داند.

-آیا می توان حق حضانت را سلب کرد؟

اگر کسی که عهده دار حضانت کودک است، صلاحیت و شایستگی لازم برای انجام این کار را از دست بدهد، حضانت از او گرفته خواهد شد. در اینجا هم اصل مهم و اساسی در بحث حضانت ، یعنی مصلحت طفل، اقتضای چنین حکمی را دارد.

ماده ۱۱۷۳ قانون مدنی در رابطه با همین مسئله است، به موجب این ماده ، هرگاه بخاطر سهل انگاری و کوتاهی کردن در مراقبت و نگهداری از طفل توسط مسئول حضانت یا به هر دلیل انحرافات اخلاقی و رفتاری وی ، سلامت جسمانی یا تربیت اخلاقی کودک با ماندن در کنار او به خطر می افتد، دادگاه می تواند به تقاضای خویشان طفل یا قیم او و یا رئیس حوزه قضایی هر تصمیمی که برای حضانت کودک مقتضی بداند ، اتخاذ نماید. به این افراد باید پدر و مادری که عهده دار حضانت نبوده را هم اضافه کرد. این ماده از باب مثال، برخی از مواردی که عدم مواظبت یا انحطاط اخلاقی محسوب می شوند را بیان کرده است، که عبارتند از:

۱) اعتیاد زیان آور به الکل، مواد مخدر و قمار

۲) اشتهار به فساد اخلاقی و فحشا

۳) ابتلا به بیماری های روانی با تشخیص پزشکی قانونی

۴) سوء استفاده از طفل یا اجبار او به ورود در مشاغل ضداخلاقی مانند فساد و فحشا،تکدی گری و قاچاق

۵) تکرار ضرب و جرح خارج از حد متعارف.

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

12 − 3 =

دکمه بازگشت به بالا